علائم اوتیسم در نوزادان چیست
اوتیسم
,اوتیسم چیست,اوتیسم در کودکان,اوتیسم چگونه بیماری است,اوتیسم
خفیف,اوتیسم در بزرگسالان چیست,اوتیسم Pdf,اوتیسم در ایران,اوتیسم نی نی
سایت,اوتیسم و جن,اوتیسم چیست و درمان آن,اوتیسم چیست طب سنتی,اوتیسمی
چیست؟
در این مطلب از سایت جسارت می خواهیم در مورد بیماری اوتیسم صحبت کنیم.امیدواریم این مطلب مورد توجه شما سوران گرامی قرار گیرد.
توضیحاتی در مورد اوتیسم
تاکنون هیچ
روش قطعی‌ای برای درمان مبتلایان به اوتیسم یافته نشده‌است. کارآمدترین روش
درمانی، توانبخشی است. برای آنکه بهترین سرویس را به یک کودک مبتلا به
اوتیسم ارائه دهیم، باید به موارد زیر توجه نماییم: کودک ما حتماً باید
توسط یک متخصص روانپزشکی اطفال و یک متخصص مغز و اعصاب اطفال ویزیت شود.
به‌طور فشرده و ترجیحاً هر روز تحت خدمات گفتاردرمانی و کاردرمانی قرار
گیرد. لازم است والدین و مربی کودک روش‌های مناسب تقویت مهارت‌های ارتباطی
کودک را از طریق مطالعه کتاب‌های مرتبط یا به وسیلهٔ جلسات مشاوره‌ای که
کاردرمانی کودک برگزار میکند، فرا بگیرند. ارزیابی وضعیت حسی – حرکتی کودک
به وسیله کارشناسان کاردرمانی صورت پذیرد و در صورت لزوم جلسات کاردرمانی
ذهنی کودک به‌طور منسجم برگزار گردد. موسیقی درمانی، راهکاری برای ارتباط
با کودکان اتیسم است. نقاشی و قصه گویی نیز یکی از روش‌های مؤثر تربیت
کودکان اتیسم است و پدران و مادران باید در یک‌گوشه اتاق نشسته و کتاب‌های
قصه متناسب با سن کودک را با صدای بلند و دلنشین برای علاقه‌مندی آنان
بخوانند
علت اتیسم
هنوز شناخته شده نیست و یک دلیل خاص نمی‌توان برای آن مشخص کرد. با توجه به
پیچیدگی اختلال اوتیسم و این حقیقت که علایم اتیسم و شدت آن متفاوت است،
دلایل احتمالی زیادی وجود دارد. هم ژنتیک و هم محیط ممکن است در بروز اتیسم
نقش داشته باشند و هر کدام به تنهایی یا به صورت ترکیبی می‌توانند علت
اتیسم باشند. مشکلات ژنتیکی. به نظر می‌رسد چندین ژن متفاوت در اختلال طیف
درخودماندگی یا اتیسم دخیل هستند. اتیسم در کودکان میتواند با یک اختلال
ژنتیکی از قبیل سندرم رت یا سندرم ایکس شکننده در ارتباط باشد. برای دیگران
تغییرات ژنتیکی ممکن است کودک را بیشتر مستعد اتیسم کند یا عوامل خطر
محیطی ایجاد کند. دیگر ژن‌ها هنوز ممکن است تحول مغز را تحت تأثیر قرار
دهند یا روش‌هایی که سلول‌های مغز از طریق آن ارتباط برقرار می‌کنند را تحت
تأثیر قرار دهند یا آنها ممکن است شدت علایم اتیسم را تعیین کنند. به نظر
می‌رسد بعضی از مشکلات ژنتیکی به ارث برده میشود، در حالی که دیگر مشکلات
ژنتیکی به‌طور خود به خودی رخ میدهند. عوامل محیطی. پژوهشگران در حال
حاضر در حال کشف این هستند که آیا عواملی از قبیل عفونت‌های ویروسی، مشکلات
دوران بارداری
یا آلاینده‌های هوایی در تحریک اختلال طیف در خود ماندگی یا اتیسم نقش
بازی می‌کنند یا خیر.[۴] ارتباطی بین واکسینه کردن و اتیسم وجود ندارد یکی
از بزرگترین مشاجره‌ها در اختلال طیف درخودماندگی یا اتیسم بر روی این است
که آیا ارتباطی بین اختلال طیف درخودماندگی و برخی از واکسن‌های دوران
کودکی، خصوصاً واکسن سرخک– سرخچه- اوریون
وجود دارد یا خیر. علیرغم حجم وسیع پژوهش‌ها، هنوز پژوهش معتبری ارتباط
بین اتیسم و این واکسن‌ها را نشان نداده‌است. اجتناب از واکسن‌های دوران
کودکی میتواند کودک شما را در معرض خطر دریافت و گسترش بیماری‌های جدی از
قبیل سیاه سرفه، سرخک و اوریون قرار دهد
وجود حداقل ۶
مورد از مواردی که در بندهای اول و دوم و سوم توصیف شده‌اند، لااقل دو
مادّه از بند اول و یک مادّه از هر یک از بندهای دوم و سوم الزامی است.
اختلال کیفی در تعامل‌های اجتماعی با توجه به وجود دست کم ۲ عنصر از عناصری
که در پی می‌آیند: اختلال بارز در به کار بردن رفتارهای غیر کلامی متعدّد
مانند تماس چشمی، حالت چهره، وضع بدنی و حرکت‌ها به منظور تنظیم تعامل‌های
اجتماعی. ناتوانی در ایجاد روابط با همسالان به تناسب سطح تحول. فقدان
تمایل خودانگیخته به تقسیم کردن شادی‌ها، رغبت‌ها یا موفقیّت‌های خود با
دیگران (برای مثال نشان ندادن، نیاوردن یا اشاره نکردن به اشیای مورد علاقه
خود). فقدان تقابل هیجانی یا اجتماعی. اختلال ارتباطی که براساس وجود دست
کم یکی از عناصر زیر برجسته میشود: تأخیر یا فقدان کامل تحوّل زبان گفتاری
(بدون آنکه با کوشش برای جبران آن از طریق شیوه‌های دیگر مانند حرکت یا
حالت‌های چهره، همراه باشد). در افرادی که به قدر کافی از گفتار متناسب
برخوردارند، اختلال بارز در آغاز یا حفظ جریان محاوره با دیگری. استفاده
قالبی و تکراری از زبان یا وجود زبان غیرمعمولی. فقدان بازی‌های تخیّلی
(وانمود کردن) متنوّع و ارتجالی یا بازی‌های تقلیدی اجتماعی متناسب با سطح
تحوّل. محدود، تکراری یا قالبی بودن رفتارها، رغبت‌ها و فعالیت‌ها با توجه
به وجود دست کم یک مورد از عناصر زیر نشان داده میشود: دل‌مشغولی متمرکز
بر یک یا چند کانون رغبت یکنواخت و محدود که از نظر شدت یا جهت، نابهنجار
است. چسبندگی ظاهراً انعطاف‌ناپذیر به عادت‌ها اطوارگری‌های حرکتی قالبی و
تکراری (مانند به هم زدن یا پیچ دادن دست‌ها یا انگشتان، یا حرکت‌های
پیچیده تمامی بدن). دل‌مشغولی دایم نسبت به برخی از اجزای اشیا.
اتیسم یک
اختلال رشدی مغزی است که به وسیله آسیب در تقابلات (مداخلات) اجتماعی و
ارتباط و همچنین رفتارهای تکراری و ویژه تقسیم‌بندی میشود، این علایم همگی
پیش از سه سالگی کودک ایجاد میشود. اتیسم بسیاری از بخش‌های مغز را تحت
تأثیر قرار میدهد و این که چطور این اتفاق رخ میدهد، هنوز درک نشده‌است.
در ابتدا
تصور بر آن بود که اتیسم یک بیماری واحد با دامنه وسیعی از علایم میباشد.
در حال حاضر، عوامل ژنتیکی را عامل اصلی این بیماری می‌دانند اما علت
بیماری اتیسم هنوز به طور قطعی شناخته شده نیست. مطالعات در مورد کودکان
اتیسم نشان داده که اثر علایم اتیسم مانند اختلال در اجتماعی شدن و
مهارت‌های ارتباطی این کودکان تا زمان بزرگسالی باقی میماند و به احتمال
خیلی زیاد پزشکان و روانپزشکان حوزه بزرگسالان با تعدادی از بیماران تشخیص
داده نشده مبتلا به اختلال اتیسم مواجه می‌شوند. به علاوه، در دوره نوجوانی
و بزرگسالی کودکان اتیسم علایم و اختلالات روانپزشکی بیشتری دیده شده است
و احتمال بیشتری دارد که به عنوان افراد وسواسی، منزوی، اسکیزوفرنی، عقب
مانده ذهنی یا افراد با آسیب مغزی شناخته شوند.
اوتیسم خفیف
مهمترین
نشانه کودکان مبتلا به اختلال اتیسم عدم توانایی لازم برای برقراری ارتباط
کلامی و عاطفی با دیگران است. اختلال اوتیسم دارای طیف گسترده‌ای بوده و از
اتیسم خفیف و شدید متغیر است. شیوع این بیماری در پسران 4 تا 5 برابر
دختران بوده و علت اصلی آن هنوز به طور کامل شناخته نشده است.افراد مبتلا
به اتیسم معمولا حداقل نیمی از علایم زیر را نشان میدهند (این نشانه‌ها در
کودکان طبیعی نیز در سنین خاصی قابل مشاهده است). علائم بیماری اوتیسم از
خفیف تا شدید متغیرمی‌باشد. در اوتیسم شدید تعداد و شدت علایم بیشتر و در
کودکان مبتلا به اوتیسم خفیف این علایم به شکل خفیف بروز می‌کنند: این
کودکان اغلب ترجیح میدهند تنها باشند و از تماس چشمی اجتناب کنند. در
مقابل تغییر مقاوم هستند. اختلال در تکلم دارند. در بیان نیازها مشکل دارند
و از اشارات و حرکات به جای کلمات استفاده می‌کنند. ضمایر را به صورت
نابه‌جا استفاده می‌کنند؛ شناختی از «من» ندارند و خود را با نام صدا
می‌زنند. کلمات و یا جملات دیگران را تکرار می‌کنند. خنده و گریه بی دلیل
دارند و یا بدون علت مشخص نگران و مضطرب می‌شوند. نمی‌توانند خود را جای
دیگران بگذارند و احساسات دیگران را درک کنند. توانایی انجام بازی نمادین و
تخیلی را ندارند. قادر نیستند با دیگران رابطه برقرار کنند. دوست ندارند
در آغوش گرفته شوند و یا دیگران را در بغل گیرند. به روش آموزش معمول پاسخ
نمی‌دهند. با اسباب بازی، درست بازی نمی‌کنند. چرخیدن و تاب خوردن را خیلی
دوست دارند. احساس درد کمتر یا بیشتر از حد دارند. از خطرات نمی‌ترسند. پر
تحرک یا کم تحرک هستند. با وجود حس شنوایی سالم به صحبت‌ها و یا صداها پاسخ
نمی‌دهند. اغلب توانایی هوشی پایینی دارند و گاهی در موضوع خاصی دارای
نبوغ هستند.
اوتیسم یا
درخودماندگی (به انگلیسی: Autism) نوعی اختلال رشدی (از نوع روابط اجتماعی)
است که با رفتارهای ارتباطی، کلامی غیرطبیعی مشخص میشود. علائم این
اختلال تا پیش از سه سالگی بروز میکند و علّت اصلی آن ناشناخته‌است. این
اختلال در پسران شایع‌تر از دختران است. وضعیت اقتصادی، اجتماعی، سبک زندگی
و سطح تحصیلات والدین نقشی در بروز اوتیسم ندارد. این اختلال بر رشد طبیعی
مغز در حیطه تعاملات اجتماعی و مهارت‌های ارتباطی تأثیر می‌گذارد. کودکان و
بزرگسالان مبتلا به اوتیسم، در ارتباطات کلامی و غیر کلامی، تعاملات
اجتماعی و فعالیت‌های مربوط به بازی، مشکل دارند. این اختلال، ارتباط با
دیگران و دنیای خارج را برای آنان دشوار می‌سازد. در بعضی موارد رفتارهای
خود آزارانه و پرخاشگری نیز دیده میشود. در این افراد حرکات تکراری (دست
زدن، پریدن) پاسخ‌های غیرمعمول به افراد، دلبستگی به اشیا یا مقاومت در
مقابل تغییر نیز دیده میشود و ممکن است در حواس پنجگانه (بینایی، شنوایی،
بساوایی، بویایی و چشایی) نیز حساسیت‌های غیرمعمول دیده شود. هستهٔ مرکزی اختلال در اوتیسم، اختلال در ارتباط است.
گزارش‌هایی حاکی است که بیش از ۲۰۰ هزار نفر در ایران مبتلا به اوتیسم هستند
تشخیص
اوتیسم در بزرگسالی بسیار مشکل است و معمولا برای تشخیص سه مورد؛ ارتباطات
اجتماعی، هوش اجتماعی و تفکر و استدلال آنها مورد بررسی قرار می‌گیرد.
بزرگسالان مبتلا به اوتیسم به طور کلی دارای مشخصه‌های زیر هستند: در انجام
کارهای گروهی مشکل دارند. حجم گفتگوهای آنها کم و کوتاه است. در درک
کنایات مشکل دارند. در انتخاب موضوع جهت گفتگوی اجتماعی مشکل دارند. کلمه
به کلمه صحبت می‌کنند. در فهم زبان بدن، اشارات و درک حالات چهره مشکل
دارند. انگیزه‌ای جهت ارتباطات اجتماعی ندارند. ممکن است دوستان زیادی
نداشته باشند و به کارهای اجتماعی نپردازند. اگر جریان عادی زندگی دچار
ازهم‌گسیختگی شود دچار اضطراب
شدید می‌شوند. درسازماندهی زندگی خود و ایجاد طرح‌هایی برای آینده مشکل
دارند.هسته مرکزی اختلال در اوتیسم، اختلال در ارتباط است اما در بعضی
موارد رفتارهای خود آزاری و پرخاشگری نیز دیده میشود. در این افراد حرکات
تکراری (دست زدن، پریدن)، پاسخ‌های غیر معمول به افراد، دلبستگی به اشیا و
یا مقاومت در مقابل تغییر نیز دیده میشود و ممکن است در حواس پنجگانه
(بینایی، شنوایی، بساوایی، بویایی و چشایی) نیز حساسیت‌های غیر معمول مشاهده شود.
تشخیص زود
هنگام اوتیسم میتواند یک تفاوت چشمگیر در روند بهبود ایجاد کند. به همین
دلیل است که هرچه زودتر بتوان این اختلال را مشخص کرد، درمان متفاوت و
البته موثری را می‌توان به کار گرفت. تا سه ماهگی علائمی که باید به آنها
توجه کنید از قرار زیر است: • او به صداهای بلند پاسخ نمی‌دهد. • او با
چشمش اشیایی که در حال حرکت هستند، دنبال نمی‌کند. • او اشیا را گرفته و
نگه نمی‌دارد. • او به آدم‌ها نمی‌خندد. • او غان و غون نمی‌کند (حرف‌های
بی‌ربطی که قبل از زبان باز کردن به کار میبرد) • او به چهره‌های جدید
توجهی نشان نمی‌دهد.
اختلال طیف
اوتیسم (ASD) همچنین شامل سندرم آسپرگرو (PDD_NOS) میشود که علایم و
نشانه‌های خفیف‌تری دارند. اوتیسم یک نشانه ژنتیکی قوی نیز دارد که البته
بسیار پیچیده‌است و به وسیله تقابل بین ژنی (گروهی از ژن‌ها) یا گاهی جهش
ژنی ایجاد میشود. در موارد نادری، اوتیسم به‌طور قوی، با آسیب‌های اولیه
در دوره رشد مرتبط است این عوامل شامل: فلزات سنگین موجود در جو،
حشره کش‌ها و واکسینه دوران کودکی می‌باشند که البته فرضیه واکسینه به‌طور
زیستی رد شده‌است و شواهد اندکی در تأیید آن وجود دارد. شیوع (ASD) شش در
هزار است و در مردان چهار برابر بیش از زنان وجود دارد، تعداد افراد مبتلا
از سال ۱۹۸۰ میلادی تاکنون شدیداً در حال افزایش است و این امر میتواند به
دلیل بهبود تشخیص و آیتم‌های بالینی باشد؛ ولی این پرسش که آیا شیوع نیز
افزایش یافته‌است، همچنان جای تحقیق دارد. والدین معمولاً به علایم موجود
در دو سال ابتدایی زندگی فرزندشان توجه می‌کنند و مداخلات رفتاری شناختی
زود هنگام میتواند به کودک کمک کند تا مهارت‌های ارتباطی، اجتماعی و
حمایت‌های فردی را کسب کند. البته عده اندکی از این کودکان به این سطح رشدی
می‌رسند. فرهنگ برخورد با اوتیسم رشد کرده‌است، به‌طوری‌که برخی در پی
درمان ویژه هستند و برخی معتقدند که به این پدیده باید به چشم یک تفاوت و
نه اختلال نگریست.
از هر ۶۰ تا ۷۰ تولد زنده در دنیا یک نفر مبتلا به اوتیسم است. کارشناسان زندگی ماشینی و عوامل ناشی از آن مانند استرس را در سیر
صعودی ابتلا به این بیماری دخیل می‌دانند. نتیجه یک مطالعه نشان میدهد
زنانی که چاق یا دیابتی هستند، در صورتی که باردار شوند، بیش از مادران
سالم با احتمال تولد نوزاد اوتیسمی روبرو خواهند بود
غربالگری
اوتیسم از چند ماه پیش آغاز شده، قرار است برای پیشگیری و درمان کودکان ۲
تا ۵ساله مبتلا به اوتیسم کار جدی انجام شود تا بتوان آنها را وارد مدرسه
کرد و جلوی عقب‌ماندگیشان را گرفت . سریعترین زمان تشخیص اوتیسم دو سالگیه
.مشخص نمیشه تو ازمایش تازه بعد ۲-۳ سالگی قابل تشخیصه
بچه‌های
مبتلا به اوتیسم، خیلی روابط قوی ندارند. خیلی وقت‌ها خواهران و برادران
اگر درک درستی داشته باشند، کودک را درک می‌کنند و رابطه‌ی خوبی برقرار
می‌کنند، اما اگر درک نداشته باشند مشکلات پیش روی آنها زیاد خواهد بود.
آنها آرزو می‌کنند که کاش خواهر و یا برادرمان با ما بازی یا صحبت می‌کرد.
آنها کلام ندارند، به‌نوعی بی‌تفاوت هستند، بازی نمی‌کنند و حرف
نمی‌زنند.
